Wie ons - De Hartkloppertjes - vanaf de oprichting van de uitgeverij heeft gevolgd, kan zich misschien bovenstaande foto herinneren, die destijds wel eens gedeeld is. Beiden met loszittende Thaise dophelm, veel te klein voor tenminste het grote hoofd van Hartklopper Aldert ('Grote Hartklopper') en zelfs niet passend op het aanmerkelijk kleinere hoofd van Hartklopper Pia ('Kleine Hartklopper'). Het zal u vast niet verbazen dat die helmen ons geen moment het veilige gevoel gaven dat ze zouden doen waarvoor ze waren bedoeld: ons beschermen tegen de gevaarlijke buitenwereld. We droegen ze dan ook uitsluitend om te voorkomen dat we door de politie zouden worden aangehouden en een prent in het vooruitzicht gesteld kregen tenzij we voldoende 'koffiegeld' betaalden.
Die spanning past uiteraard bij een Aziatisch avontuur en is best leuk, maar veroorzaakte nogal wat hartkloppers. Die tactiek werkte overigens wel naar behoren, totdat we op een dag binnen een paar uur tot tweemaal toe in dezelfde politiefuik reden. Daar ontkwamen we de eerste keer aan een grondige controle, doordat de kleinste man van de eenheid - die wel de hoogste in rang bleek - zo blij was ons te ontmoeten dat hij de al bezige controleur afwimpelde en ons al handenschuddend een groots welkom in Thailand heette. Vanaf dat moment was er geen twijfel meer over wat we eigenlijk al wel wisten: we misten een internationaal motorrijbewijs of een Thais rijbewijs. De hoge agent legde - tussen rijen in beslag genomen motoren en nogal wat somber ogende gecontroleerde Thai - tussen neus en lippen door nog wel even uit waar de controle onder meer op gericht was, maar gastvrij als hij was, zelfs een begin van bewijs wilde hij niet van ons zien. Uit eigener beweging had Grote Hartklopper echter al wel verklapt dat hij het rijbewijs in het verblijf had laten liggen. De opperagent grijnsde dat probleempje eenvoudig weg. Welkom in Thailand! Dat wij hoogmoedig waren en een paar uur later dezelfde route nog een keer namen zult u vast niet willen lezen, daarom laat ik kortheidshalve achterwege hoe dat afliep. Maar op pad zonder rijles (dat betrof overigens alleen Grote Hartklopper, maar die zat achter het stuur), zonder (deugdelijke) papieren en met ondeugdelijke helmen, dat beeld wilde ik u schetsen.
Nou was het ook geenszins mijn bedoeling om u te vervelen met onze vakantiebelevenissen, hoezeer daar de nodige boeiende verhalen over zijn te vertellen. Nee, ik vertel u dit opdat ik niet zomaar met de deur in huis val. Er zijn luitjes die daar niet van houden of zelfs niet goed tegen kunnen, dus hanteer ik voor dit informerend stukje de methodiek van de omtrekkende beweging. Ik zal u echter nu niet ook nog lastig vallen met de ware aard van ons verblijf in Thailand gedurende die reis, daarover heel misschien een andere keer. Het gaat nu om het beeld, het plaatje: de helmen!
De helmen? Jawel! Waarom zijn die dan zo belangrijk voor de Hartkloppers? Voor dit blog? Dat zal ik u dan eens haarfijn uitleggen. De helmen staan symbool voor het avontuur dat wij Hartkloppers aangingen met de oprichting van Uitgeverij Hartklopper. Ach, laat ik nu niet te kort door de bocht gaan. Nu u er toch even goed voor bent gaan zitten, kan ik u beter eerst maar even uitleggen waar die naam 'Hartklopper' vandaan komt.. Daar wilt u vast wel eens het fijne van weten.
Voor wie simpeltjes denkt dat mijn naam Aldert Hartklopper luidt en dat mijn lieftallige wederhelft de naam Pia Hartklopper draagt, die moet ik teleurstellen. Zo eenvoudig zit de wereld niet in mekaar. Er zit een heel verhaal achter die naam, een ontstaansgeschiedenis, een filosofie, en niet in het minst zelfs een nieuwe therapie. Ja, u leest het goed.
En toch lag die naam zomaar op tafel. Uit de dikke duim, getoverd uit de hoge hoed. Net als bij een ouderwetse winactie, met te trekken handgeschreven lootjes. Maar dan zonder hoofddeksel, gewoon lijsten gebrainstormde namen naast elkaar en vervolgens elke naam wikken en wegen. Er waren wel honderd namen bedacht, als ik me goed herinner, vast elk met iets van hart erin. Helaas ben ik geen goed archivaris, dus geschiedschrijvers zullen het hiermee moeten doen. Maar vrijwel zeker elke naam met iets van hart erin dus!
Het waarom daarvan is minder mierzoet dan u misschien zou verwachten. Wellicht denkt u aan romantiek, romantiek, romantiek, maar dat hadden we bij oprichting geen moment in gedachten. Ik zal hier niet uitgebreid vertellen waarom de uitgeverij überhaupt is opgericht, dat is een onderwerp op zich en dan krijgt dit stukje misschien de lengte van een novelle. We houden het bij de naamgeving. De werkelijke reden dat 'hart' de kern van 'onze' naam werd, ligt op het persoonlijke vlak. Beide Hartkloppers hebben namelijk een ernstig hart-gerelateerd levensincident overleefd. In ons tweede leven, zo zou je het kunnen noemen, hebben we ieder voor zich en samen besloten alleen nog dingen te willen doen die ons hart ons ingeeft. 'Volg je hart' had er al lang voor de uitgeverij het leven zag voor gezorgd dat De Hartkloppers elkaar op speciale wijze voor de tweede keer in hun leven tegenkwamen en elkaar opnieuw met het hart vonden. Hart moest als het even kon in de naam van de uitgeverij!
We beseften dat Hartkloppers ook heel goed konden staan voor emoties. Weliswaar niet volgens het Nederlandse woordenboek, maar dat is andere koek. Soms moet je je eigen koers volgen. Boeken kunnen Hartkloppers geven. Dat vonden wij een mooie richtlijn voor de toekomst. Verhalen uitgeven die een lach of een traan, een proestbui of een huivering veroorzaken. Maar wel alles in de lijn van 'volg je hart', als het even kan, en 'blijf bij jezelf''. Het uitgangspunt was: alleen plezier en nooit meer stress. Mooie algemene gedachten en voornemens, maar wisten wij veel...? Maar goed, we houden het hier bij de naamgeving.
In de fase van naamgeving werden natuurlijk ook vele bronnen geraadpleegd. Je moet niet in problemen komen met andere Hartkloppers bijvoorbeeld. Maar je wilt ook niet dat je een naam kiest die iets heel anders betekent dan je op het eerste oog zou verwachten. Stel dat het woord puur gekoppeld zou zijn aan een reanimatiemachine, dat is nou ook weer niet de bedoeling van onze Hartkloppers. Dat zou maar afschrikken. Het onderzoekje leverde op dat Hartklopper geen erkend bestaand Nederlands woord is. Het woord is online echter wel vindbaar. En dat resultaat paste nou ook weer precies bij ons. Hartklopper werd in de periode 1860 - 1885 bij de infanterie gebruikt voor een medaille die op de borst werd gedragen en bij het marcheren links op de borst op en neer 'klopte'. Op het hart dus. En medailles en boeken... Ja, dat mocht ook best een uitgangspunt zijn. Wie ons al een tijdje volgt weet hoe dat kan lopen.
Die aspecten samen maakten dat wij de naam Hartklopper voor de uitgeverij kozen. Voor de een zal de naam wellicht te Nederlands, niet cool genoeg, wellicht wat oubollig zijn, enz., voor een ander herkenbaar en mooi. Wij mochten gelukkig zelf kiezen. Er zijn ook absoluut geen plannen om een nieuwe, blitse naam te kiezen. Hier moet u het mee doen!
Maar therapie dan? De uitgeverij is voor ondergetekende, 'Grote Hartklopper' zeg maar, zeker als een vorm van bezigheidstherapie begonnen, richting een steeds lichtere horizon. Voor hem was er geen weg terug naar de tijd van voor de klap en was het zoeken naar een passende, zingevende en blijmakende bezigheid. Dat ging van schilderen naar schrijven en van schrijven naar uitgeven en tussendoor gebeurde er nog van alles en nog wat waarover hier niet zal worden geschreven. En nu dan? De uitgeverij is een prachtig houvast om mee bezig te zijn. Het is niet alleen rozengeur en maneschijn, maar het vizier is inmiddels voorzien van een zonneklep tegen de zonlichte horizon. Ik heb het nodig, ja ergens blijft het dus ook therapie. Maar wel een bijzondere, omdat het nu naast een bezigheid ook een bron van licht is. Toegegeven, dit is als therapie wel uiterst zeldzaam maatwerk, een pak dat maar weinigen past. Ik hoop oprecht dat voor anderen die in hun leven ook keihard tegen een muur opbotsen, maar die het geluk hebben weer op te staan, er ook een werkend plan bestaat. Maar ook dan zal het nooit vanzelf gaan. Deze therapie bestaat vooral uit hard werken, om er voldoening uit te putten.
De helmen. Een foto van een paar jaar voor de oprichting van de uitgeverij in 2020. We begonnen met de uitgeverij zonder 'rijles', zonder 'papieren' en onvoldoende voorbereid op mogelijke gevaren. Net het Thaise motoravontuur. Helmen, we hadden niet serieus verwacht dat we een soort bescherming nodig zouden hebben op dit nieuwe, onbekende pad, maar gebruikten die ondeugdelijke pannen symbolisch, voor het geval dat, eigenlijk meer als knipoog. Maar wat schreef ik net? 'Het is niet alleen rozengeur en maneschijn.' Niet alles is te sturen, niet alles gaat goed, wij zijn niet perfect, niet alles is verlopen langs de gehoopte weg van 'volg je hart' en 'blijf bij jezelf' en er zullen vast nog wel struikelpartijtjes volgen of we raken ergens op een zijpaadje weer eens verdwaald. Het was nodig, de helm moest wel eens op. En al is een ondeugdelijke helm beter dan geen helm, die bleek inderdaad niet meer dan een wassen neus. De Hartkloppers joegen de ritmes wel eens uit koers, ongewenste Hartkloppers. Waarschuwingen, dat we dingen anders moesten doen of anders beter stoppen. Maar we zijn met wat gas terug doorgegaan en hebben zoveel geleerd in zo korte tijd, met de belangrijkste les dat we grenzen moeten stellen en ons eraan houden. En we hebben ondertussen zoveel meer fijne en goede mensen om ons heen verzameld, dat ons hart bij de uitgeverij mag blijven, want het geeft ons hart zoveel terug: heel veel fijne Hartkloppers! En daardoor kunnen we weer grenzen gaan verleggen. Dat gaat in 2024 gebeuren! Ach en gebeurt er toch weer eens wat, we weten nu beter, pleistertje erop en verder.
De helmen liggen op de plank. Dat ze moge roesten!
bedankt voor het lezen,
Grote Hartklopper (Aldert Schuil)